O wiklinie
W wiklinowej kolebce córka faraona znalazła Mojżesza ...
To, że wiklina była znana przed wiekami już wiemy a to, że na dzień dzisiejszy wiklina przeżywa swój renesans zauważamy wszyscy od producentów do użytkowników. Moda na plecionkarskie wyroby ekologiczne powróciła nie tylko do Polski, ale także do wszystkich krajów Unii Europejskiej i USA. Z wikliny da się zrobić prawie wszystko, od najzwyklejszych koszyków przez gazetniki, kosze dla zwierząt, po stoły i krzesła.
Z tego popytu na wyroby z wikliny cieszą się sami plecionkarze. Na dzień dzisiejszy jest ich najwięcej na Podkarpaciu. Zanim jednak dany produkt trafi do klienta potrzeba czasu, aby wiklina wyrosła na polach, została przygotowana do wyrobu i oczywiście zapleciona. Wiklina to krzewiasty gatunek wierzby, może być uprawiana zarówno na glebach klasy IV oraz V. Ogólnie jej uprawa nie jest trudna, ale jak zawsze na początku mogą pojawiać się pewne problemy z chwastami i szkodnikami.
Wiklina posadzona wiosną da plon już jesienią - nie jako surowiec do plecionek - ale jako materiał, który może posłużyć do rozmnażania. Rozmnaża się poprzez zrzezy (sztorby), to jest kawałki pociętego pędu, które w glebie ukorzeniają się.
Wiklinę ścina się po zakończeniu okresu wegetacji, gdy opadną liście (od listopada do marca). Surowcem do wyrobów są ścięte pędy krzewów o tej samej nazwie. Pędy o dł-60,80,100 cm są surowcem do wyrobów dekoracyjnych, te dłuższe 120,140 i 160 cm służą do wyrobu koszy i pojemników, natomiast nie ścinana wiklina przez okres 2-4 lat powoduje otrzymanie kijów. Są one używane w wikliniarstwie do produkcji mebli - mogą też zastąpić rattan.
Coraz więcej mówi się o wiklinie, coraz więcej wikliny się kupuje. Bo czyż nie są ozdobą naszych domów
te wiklinowe rękodzieła? A więc zachęcamy wszystkich do zakupów.